Welkom bij de vijftiende editie van de V-Europe nieuwsbrief.
De hoorzittingen met slachtoffers en nabestaanden gingen door tijdens deze vijftiende week van het proces, waar het Hof van Assisen enkel op maandag 20 en dinsdag 21 maart zitting hield. Logischerwijs werden de hoorzittingen op woensdag 22 maart opgeschort om plaats te maken voor meditatie en de herdenking van de 7e verjaardag van de aanslagen. Ook op donderdag 23 maart werden de hoorzittingen opgeschort vanwege de Europese top.
De Voorzitster bleef grote empathie tonen voor alle mensen die kwamen getuigen, evenals een groot luistervermogen. Wat betreft de juryleden (ze zijn nog steeds 31), ze volgden elk van de hoorzittingen zorgvuldig, met respect en emotie. De beklaagden waren allen aanwezig bij de zittingen op 20 en 21 maart.
Wilt u deze nieuwsbrief per e-mail ontvangen? Aarzel niet om een e-mail te sturen naar Florian Jehin: florian.jehin@v-europe.org.
Inhoud
- Maandag 20 maart - Dinsdag 21 maart: getuigenissen van de burgerlijke partijen
Maandag 20 maart: getuigenissen van de burgerlijke partijen
Deze dag van getuigenissen werd verslagen door BX1 (FR).
De hoorzitting begon met de hoorzitting van Mevrouw Charlotte SUTCLIFFE, weduwe van de heer David DIXON, die stierf in Maalbeek, en moeder van hun zoon Henry, die nog geen 7 jaar oud was toen zijn vader stierf.
Charlotte begon met het tekenen van een liefdevol portret van David (wiens bijnaam Did was), legde zijn hele school- en professionele achtergrond uit, beschreef zijn passie voor muziek, zette zijn gevoel voor humor en zijn bezorgdheid voor anderen neer, terwijl hij volhield dat hij dat niet materialistisch was. ("Alles wat hij wilde hebben was een goed geluidssysteem en tonnen platen"). Charlotte vertelde ook over haar ontmoeting met David en de komst in het huishouden, in 2009, van hun zoon Henry, evenals hun leven in Brussel, waar ze zich hadden gevestigd, David werkte als computeringenieur voor Euroclear.
Charlotte verklaarde dat "de bom in Maalbeek een wagen verwoestte maar ook ons leven". Ze gaf aan dat ze rond 08.45 uur, kort voor de aanval, opnieuw sms'jes had uitgewisseld met David. Charlotte benadrukte de extreme angst die ze had tussen de aankondiging van de explosie in het metrostation Maalbeek en het moment waarop de dood van David werd bevestigd, evenals de moeilijkheden die ze ondervond om erachter te komen hoe ze het nieuws aan haar zoon kon vertellen.
Henry werd op vrijdag 25 maart op de hoogte gebracht van het overlijden "en zijn wereld ontplofte". Charlotte klaagde over de weinige steun die ze kreeg vanuit België, wat haar ertoe bracht om enkele maanden na de dood van David terug te keren naar het VK. Dit was een oorzaak van leed voor Henry, die zijn leefomgeving, zijn vrienden, zijn school had verloren.
In België hadden doktoren Henry al gediagnosticeerd met een autistische stoornis nadat zijn vader stierf. In november 2016 werd in het VK de diagnose Asperger bevestigd. Charlotte is van mening dat het autisme van haar kind als zodanig niet aan de aanval kan worden toegeschreven. Maar ze gelooft dat het trauma in verband met de dood van David vandaag de dag nog steeds zorgen veroorzaakt die Henry's leven en scholing aanzienlijk bemoeilijken.
Ze had een zeer slechte ervaring met de administratieve formaliteiten en de expertises die moest worden uitgevoerd om haar te compenseren, een zeer onmenselijke ervaring voor haar: "Het kostte me 5 jaar om deze procedure te kunnen voltooien en de mentale belasting gaf me een heel slecht gevoel ". Charlotte lijdt nu aan een chronisch vermoeidheidssyndroom dat artsen rechtstreeks in verband brengen met het trauma van de aanslagen.
Aan het einde van haar getuigenis gaf ze aan dat het resultaat van de aanslagen het tegenovergestelde is van wat de terroristen hadden gewild: in plaats van te verdelen, brachten ze de slachtoffers dichter bij elkaar en creëerden ze menselijke en liefdevolle relaties. "Ondanks mijn toestand ben ik vandaag veel sterker dan ik ooit had gedacht."
Deze getuigenis werd overgenomen door 7sur7 (FR) en MSN Nieuws (NL).
De ochtend ging verder met de getuigenissen van Mevrouw Rita GERARD, Mevrouw Sarah ESMAEL FAZAL en de Heer Jonathan SELEMANI, die respectievelijk de moeder, zus en metgezel zijn van Sabrina ESMAEL FAZAL, die op 24-jarige leeftijd stierf in Maalbeek.
Mijnheer Selemani heeft uitgelegd dat hij al 8 jaar de levenspartner was van Sabrina en hij heeft ook de omstandigheden waarin hij Sabrina leerde kennen uiteglegd. Hij sprak ook over de geboorte van hun zoon Heyden die maar enkele maanden oud was wanneer zijn moeder stierf.
Mevrouw GERARD schilderde een heel mooi portret van haar dochter, waarbij ze er met name aan herinnerde dat Sabrina pas 21 jaar oud was en nog thuis woonde toen ze hoorde van haar zwangerschap. Mevrouw GERARD drong aan op het lange wachten dat moest worden doorstaan om te horen van de dood van haar dochter: "Drie dagen zonder enig nieuws en niemand wist waar Sabrina was". Volgens haar is de hele familie sinds de dood van Sabrina "op drift", ondanks het christelijk geloof dat hen drijft. Sprekend over haar zoon Jérémy, de broer van Sabrina, legde ze uit: "Hij wordt perfect. Om te mediteren op het kerkhof, gaat hij op het graf van zijn zus liggen om haar te omhelzen. Zijn enige toevluchtsoord is de koude steen waar Sabrina rust.
Mevrouw GERARD daagde de beklaagden opnieuw uit: “Hoe kan iemand, in naam van een religie, onschuldige mensen van het leven beroven? Wat zorgde ervoor dat ze overgingen op absolute horror? ".
Sarah ESMAEL FAZAL van haar kant specificeerde dat ze nu de leeftijd heeft die haar zus Sabrina had op het moment van haar dood, dat ze op de speelplaats was toen haar werd verteld dat er een bom was ontploft in de metro. Ze voelde meteen dat haar hart eruit werd gerukt. Diep van binnen wist ze al dat ze haar zus nooit meer zou zien. Sindsdien heeft ze "het licht van haar moeder zien uitgaan" en beschrijft ze met emotie de toestand van haar moeder en het leed dat ze heeft doorgemaakt. Sarah heeft desondanks weer zin in het leven gekregen en wil haar zus Sabrina trots maken, ondanks het stigma dat haar verdwijning met zich meebrengt.
RTBF (FR) publiceerde een artikel over deze getuigenis.
Aan het eind van de ochtend werd Mevrouw Virginie VALENTIN naar de balie geroepen. Virginie zat in het tweede ontplofte rijtuig en ze noemt 22 maart 2016 "een datum die ik in hoofdletters schrijf". Vroeger zat ze altijd in het tweede rijtuig als ze in het station van Hermann Debroux op de metro stapte. "Dat is mijn eerste fout." Haar tweede fout maakte ze, volgens haar, door die dag wat vroeg op het werk te zijn.
Virginie legde uit dat er vlak voor de explosie geen bijzondere opschudding was in de metro en dat zij van haar kant in beslag werd genomen door haar gsm op zoek naar informatie over de explosies die iets eerder hadden plaatsgevonden op de luchthaven van Zaventem. De metro stopte aan het station van Maalbeek en begon toen opnieuw: “Een, twee, boem! (een, twee voor de tijd die de metro nodig had om de tunnel binnen te gaan, dan boem! voor het oorverdovende geluid van de explosie). Op dat moment, voor Virginie: “Ik denk dat ik dood ga, maar ik wil niet dood. Ik heb het gevoel dat ik uit mijn lichaam ben." Ze legt vervolgens uit hoe ze met andere mensen uit het rijtuig en het metrostation is gekomen, waarbij ze aangeeft dat ze nog steeds een schuldgevoel heeft: "Ik besef dat ze achterlopen, maar het is onmogelijk voor mij om me om te draaien, mijn lichaam is in automatische modus gegaan, mijn brein in overlevingsmodus. Hij werd meegesleurd in overleven.
Ze meldde haar ernstige verwondingen, waaronder een gebroken nek en ernstige gehoorschade: “Ik begrijp niet hoe het mogelijk is dat ik er levend uit ben gekomen. Het lichaam is een oorlogsmachine”. Specifiek met betrekking tot KNO-gevolgen gaf ze aan: "Tinnitus, hyperacusis, gehoorverlies: het winnende trio om u te isoleren". Virginie sprak opnieuw haar bezorgdheid uit over de toekomst: "Hoe zal dit lichaam verouderen"?
Sinds ze weer aan het werk is, neemt Virginie niet langer de metro, tenzij ze geen andere keuze heeft en ze geeft aan dat: "Als de metro naar Maalbeek gaat, huilt mijn lichaam".
Ze verduidelijkte verder dat haar woede vandaag is gericht op de staat "die driemaal heeft gefaald, eerst omdat hij de aanslag in Zaventem niet heeft voorkomen, vervolgens omdat hij de metro niet heeft tegengehouden en ten slotte omdat hij de slachtoffers heeft overgedragen aan de verzekeraars".
Deze getuigenis werd overgenomen door de DH (FR).
Aan het begin van de middag ging de rechtbank over tot de hoorzitting van de Heer Bernard HECHT, vader van Léopold HECHT die op 20-jarige leeftijd stierf als gevolg van de aanslag die plaatsvond in het metrostation Maalbeek terwijl hij onderweg was in de bibliotheek van Saint-Louis University, waar hij rechtenstudent was, een werkelijk briljante intellectueel. Voordat hij de metro nam, had zijn moeder gehoord dat er een dubbele explosie was geweest op de luchthaven van Zaventem en ze had aangeboden Leopold naar de universiteit te rijden. Leopold had geweigerd en zei dat de terroristen zouden hebben gewonnen als we toegaven aan angst.
De heer HECHT legde uit dat zijn zoon ernstig gewond was geraakt en enkele uren later in het ziekenhuis overleed: “We zaten om de beurt aan zijn bed, we konden met hem praten. We zijn ervan overtuigd dat hij onze woorden heeft ontvangen. Enige tijd na middernacht kregen we te horen dat het voorbij was en hebben we toen zonder aarzelen ingestemd met een orgaandonatie”.
Voor Bernard HECHT is het belangrijk om "een beetje menselijkheid te behouden in de duisternis die ons omringt". Aan het einde van zijn getuigenis sprak Bernard HECHT de beklaagden als volgt toe: “U staat op een kruispunt waar u een keuze moet maken. Je kunt ervoor kiezen om door te gaan op het pad van haat of om de menselijkheid in jezelf te zoeken. Als je dapper bent en ervoor kiest om het pad van verzoening te bewandelen, zal je mij onderweg vinden.
Deze getuigenis was het onderwerp van een artikel op BX1 (FR).
De rechtbank hoorde vervolgens de getuigenis van de Heer Hans VAN DER BIESEN, directeur van het Hôtel THON, dat dienst deed als geïmproviseerde medische post voor vele slachtoffers van Maalbeek. Hij legde uit dat hij en het hotelpersoneel eerst probeerden het metrostation binnen te gaan om assistentie te verlenen, maar dat de rook te sterk was. Vervolgens waarschuwden ze de hulpdiensten, terwijl ze een verkeersstrook in de Wetstraat blokkeerden om deze toe te laten zo snel mogelijk ter plaatse te zijn. Hij en zijn medewerkers hebben vervolgens het meubilair geëvacueerd naar de begane grond van het hotel, zodat het Rode Kruis zijn triagepunt kon inrichten.
In het hotel zijn tussen de 40 en 50 gewonden opgevangen, waarvan de meesten op eigen kracht het station hebben kunnen verlaten. Ze legden lakens voor de ramen om te voorkomen dat voorbijgangers de slachtoffers zouden zien. Ze lieten mensen ook hun dierbaren bellen met de vaste telefoon van het hotel.
De heer VAN DER BIESEN legt uit dat er psychologische sessies zijn georganiseerd voor zijn personeel en dat er is besloten om het hotel open te houden, zodat zijn medewerkers elkaar konden zien en het trauma van de aanslag konden bespreken. Het tiende jurylid stelde de getuige een vraag over de psychologische toestand van zijn team. De heer VAN DER BIESEN antwoordde dat iedereen anders had gereageerd, waarbij sommige medewerkers langer psychologische ondersteuning nodig hadden dan andere.
De dag eindigde met de getuigenis van Mevrouw Ghita BERRAHO en Mevrouw Amina LAFQUIRI, respectievelijk de moeder en zus van Loubna LAFQUIRI, overleden in Maalbeek, toen ze 34 jaar oud was en moeder van drie kinderen.
Loubna had drie minuten voor haar dood een bericht geschreven aan haar zus Amina om haar familie, die in Marokko was en binnenkort naar België zou terugkeren, te waarschuwen: “Er is een ontploffing geweest in Zaventem, pas op! ". Toen de familie hoorde van de explosie in Maalbeek, dachten ze niet meteen dat Loubna in de metro zou kunnen zitten. Maar Loubna bleef onbereikbaar. Omdat ze in Marokko waren, waren mevrouw BERRAHO en haar dochter Amina niet in staat om Loubna persoonlijk te zoeken om haar in een ziekenhuis te lokaliseren, wat een bron van grote bezorgdheid was. Naarmate de tijd verstreek, werd de strop van wanhoop steeds strakker. Ze hoopten echt tot de laatste seconde dat Loubna nog leefde, tot de officiële aankondiging van haar overlijden.
Net als andere slachtoffers wees de moeder van Loubna erop dat de bom niet alleen ontplofte in Maalbeek, maar ook en vooral direct thuis, in hun huis, hun familie. Ze verduidelijkte ook: “We waren een gezin vol lachbuien, levensvreugde. Loubna en mij hadden nog zoveel projecten om te realiseren. Sindsdien verlaat de depressie ons niet meer. We waren allemaal ambitieus, alles viel in duigen.”
Loubna's zus zei dat ze niet de moed had om de terroristen te vergeven. Ze is nog steeds boos dat ze zichzelf hebben toegestaan om hun leven te ruïneren. Ze zei tegen hen: “Over welke waardigheid hebben ze het? Wat betekenen deze fouilles in relatie tot de moorden die ze hebben gepleegd? We willen herstel en gerechtigheid.”
Dinsdag 21 maart: getuigenissen van de burgerlijke partijen
Deze dag van getuigenissen werd ook samengevat door RTBF (FR) en BX1 (FR).
Bij aanvang van de hoortzitting hoorde de rechtbank de getuigenissen van de Heer Thibault JONCKHEERE en Mevrouw Vanessa DECAUX. De heer JONCKHEERE, medewerker van de MIVB, zat in de 2de wagon die ontplofte (hij zat op 2m75 van de bommenwerper, schuin tegenover hem).
Hij zei in het bijzonder: “Ik zal degenen die het leven van mijn kinderen in gevaar hebben gebracht nooit vergeven. Ik ben ondergedompeld in duisternis, mijn oren lijken losgekoppeld. Ik weet niet of ik dood ben of dat ik leef. En dan voel ik een enorme hoofdpijn die me doet beseffen dat ik leef. Ik heb het gevoel dat ik op niveau -3 zit van een gebouw van 25 verdiepingen dat boven op me is ingestort. Van alle rijkdommen van de Franse taal zijn er geen woorden om de staat van wagon 2 op dat moment te beschrijven. Wagon 2 was voor mij een mix tussen Hiroshima en Nagasaki. » Hij beschrijft dat hij de moeilijkste beslissing van zijn leven heeft genomen door uit de wagon te stappen. Hij geeft zichzelf vandaag de dag nog steeds de schuld omdat hij meer mensen had kunnen helpen.
Eenmaal uit het metrostation werd hij in een rolstoel naar het THON-hotel gebracht en vervolgens in het Brugmannziekenhuis geopereerd. 's Avonds, als iedereen weg was, kroop hij over de vloer en sleepte zich de badkamer in om naar zichzelf te kijken. Hij was diep geschokt toen hij zag dat zijn gezicht misvormd was door de brandwonden.
Volgens Thibault: “Ik kreeg veel solidariteit maar niet van de verzekeringen. Ze dragen ertoe bij dat het moeilijker wordt om op te staan. Als het voor hem (sprekend over de medisch adviseur van de verzekering) niet zo erg is, ben ik bereid mijn leven te ruilen met deze dokter, dat hij mijn leven sinds 22 maart 2016 overneemt. Op dit moment kan 'ik s nachts nog steeds niet slapen, ik heb oorlogsnachtmerries. Ik heb al 7 jaar hoofdpijn en tinnitus. Pijn heeft invloed op mijn humeur. Ze nam mijn vreugde, mijn grappen. Hij wijst erop dat de impact van de ontploffing op de hersenen in eerste instantie werd gedocumenteerd in Amerikaanse studies, maar dat de Belgische verzekeringsexperts deze studies negeren.
Hij onderstreepte verder: “Ik kwam daar toevallig langs. Ik nam deze haat in het gezicht. » Vandaag werkt hij nog steeds bij de MIVB, maar niet meer in dezelfde functie.
Mevrouw Vanessa DECAUX is de voormalige partner van de heer JONCKHEERE (ze gingen uit elkaar na de aanslagen). Ze sprak over de grote veranderingen in haar voormalige levenspartner sinds de aanslagen. Eerst fysieke veranderingen (hij was verbrand, misvormd), daarna innerlijke veranderingen (hoofdpijn, gebroken leven, tinnitus).
De ochtend ging verder met de zeer ontroerende hoorzitting van Mevrouw Anna PANASEWICZ, de dochter van Mevrouw Janina GRAZYNA PANASEWICZ, overleden in Maalbeek.
Ze beschreef haar moeder als een vrolijk mens, altijd in een goed humeur, altijd klaar voor haar dochter en haar kleindochter. Sarah, de dochter van mevrouw Anna PANASEWICZ, had een hechte band met haar grootmoeder. Ze was 4 jaar oud op het moment van de aanslagen. Toen Anna nog een kind was, werd haar moeder gedwongen Polen te verlaten om naar België te gaan om werk te zoeken. Ze benadrukte hoe haar moeder altijd sterk en dapper was en nooit klaagde; hoeveel ze haar leven heeft gewijd aan haar kinderen en kleinkinderen.
Op de dag van de gebeurtenissen ging Janina 'smorgens vroeg langs op het dienstenchequebedrijf waar ze werkzaam was. Ze ging toen weg om niet te laat op haar werk te komen. De familie bij wie ze moest schoonmaken, nam contact op met Anna om haar te laten weten dat haar moeder nooit was aangekomen... Anna (die op 22 maart 2016 5 maanden zwanger was) kon het lichaam van haar moeder niet zien. Het enige wat ze kon zien was een piepklein plastic zakje met wat restjes erin.
Aan het eind van de ochtend was het de familie van Gilles LAURENT, overleden in Maalbeek, die naar de balie werd geroepen, namelijk zijn drie zussen Marlène, Alice en Sylvie LAURENT.
Op het moment van de aanslagen was Gilles teruggekeerd uit Japan waar hij met zijn gezin woonde om een film te maken en logeerde hij tijdelijk bij een van zijn zussen in Etterbeek. Gilles was de enige broer in de familie. Hij werd als een klein wonder beschouwd omdat hij werd geboren na de dood van twee te vroeg geboren zusjes.
Hij was genereus, gepassioneerd en vol overtuiging. Hij had een diep ecologisch geweten. Hij was toegewijd en veroordeelde ongelijkheid, racisme, intolerantie en obscurantisme. Gilles, dat was ook zijn vrienden, de natuur, Bouillon (zijn geboorteplaats) waar hij telkens terugkwam met zijn wandelschoenen. Voor zijn eerste film had Gilles het thema gekozen van de nasleep van de ramp in Fukushima. Hij was nieuwsgierig en gepassioneerd over alles.
Een van de zussen verklaarde met name ter attentie van de beklaagde: “Jullie zijn allemaal verantwoordelijke, mijne heren, wat jullie rol ook is. Onze aatschappij is ook verantwoordelijk. Heren, ik heb geen haat jegens u. Ik betreur het dat je niet de kans hebt gehad om op te groeien in een wereld van tolerantie voor anderen. We staan weer op, niet helemaal recht, nog een beetje hobbelig en gedeukt. Gilles, zoals je ziet zijn Marlène, Sylvie en ik aan de beurt. Het belangrijkste is dat ze er niet in zijn geslaagd de onzichtbare draad die ons vieren met elkaar verbindt te vernietigen.Toen je wegging, was ik doodsbang om het geluid van je stem te vergeten. Maar ik vergeet het niet."
De middag begon met het verhoor van de Heer Walter BENJAMIN, zwaargewond (beenamputatie) na de aanslag in Zaventem. Walter moest naar Israël om zijn dochter te zien.
Hij zei: “De heer naast mij was overleden, zonder hoofd. Zijn hoofd was ontploft en ging over me heen. » Ernstig gewond aan zijn benen en met veel bloedverlies, werd Walter geholpen door een luchthavenmedewerker die hem belette in slaap te vallen en hem een telefoon gaf zodat hij zijn moeder kon bellen. Een soldaat deed toen een tourniquet om zijn rechterbeen.
Hij werd wakker in het UZ BRUSSEL. Wat hem deed vasthouden was het beeld van zijn dochter die zonder vader zou zijn gebleven. Hij onderging 14 operaties. Volgens hem heeft zijn dochter vandaag trauma's die naar boven komen en zal ze haar hele leven gevolgen hebben.
Walter meent dat België de slachtoffers sinds 22 maart 2016 volledig in de steek heeft gelaten. Er was geen "automatische" follow-up, geen professioneel reinsertieprogramma voor degenen die hun vorige professionele activiteit niet hebben kunnen hervatten. Voor hem: “Uiteindelijk gaat het niet om de hoogte van de vergoedingen, maar om het feit dat we dit hoofdstuk niet kunnen afsluiten. Dagelijks worden we gevraagd om aanvullende documenten voor verzekeringen (bijv. balans van mijn bedrijf in 2012). » Hij vermeldt ook zijn beenprothese, die vervangen moet worden, en het feit dat de luchthavenverzekering nog geen gehoor heeft gegeven aan dit verzoek tot vervanging, terwijl hij niet over de middelen beschikt om de aanschaf van een nieuwe prothese te financieren.
Walter vraagt zich ook af waarom de staat de advocaten van de beklaagden betaalt, maar de slachtoffers hun eigen advocaat moeten betalen. Hij bekritiseert het feit dat mr. EZKENAZI, de advocaat van ABRINI, in de pers zou hebben verklaard dat "het een eer is" om zijn cliënt te verdedigen. Walter BENJAMIN hield vervolgens een koran in zijn rechterhand en legde uit dat hij naar Marokko was gereisd en een imam had ontmoet om erachter te komen of de koran uitnodigt tot moord: hand omhoog, koran zwaaiend, hij leest een soera uit de koran voor. De beschuldigde AYARI begon toen in zijn hokje te schreeuwen dat Walter de Koran niet hoefde te beledigen, dat het slachtoffer moest zwijgen. Salah ABDESLAM vervolgde met te zeggen dat "het beschamend is om dat te horen, dat zij (de beklaagde) niets hebben gedaan". Als antwoord wees Walter BENJAMIN met de beschuldigende vinger naar de beklaagden door hen "moordenaars" te noemen en dat België hen had moeten overdragen aan Marokko.
Na een opschorting van de hoorzitting die door de Voorzitster werd bevolen om de geesten te sussen, kon de hoorzitting van de Heer Walter BENJAMIN rustig worden hervat, ook al beëindigde Walter zijn getuigenis door de beklaagde opnieuw toe te spreken: "Ik wens U geen goede Ramadan , jouw plaats is zeker in de hel". Mr. CARETTE nam toen het woord en zei tegen Walter BENJAMIN: "Ik ben de advocaat van Ibrahim FARISI en ik dank u in het bijzonder voor uw getuigenis".
Abrini verklaarde dat we "dit soort verklaringen van deze getuige hadden kunnen vermijden". Volgens hem is het de rol van Mevrouw de Voorzitster om te zeggen "nee, er zijn hier geen moordenaars, ze worden verondersteld onschuldig te zijn", eraan toevoegend dat er in Parijs beschuldigden zijn vrijgesproken. En de Voorzitster antwoordde: “Ik denk dat ik het niet zo slecht doe. »
Deze getuigenis werd overgenomen door Le Soir (FR) en La Libre (FR).
De namiddag verliep rustiger met de getuigenis van de Heer Gaëtan MEULEMAN, die heel lang in de intensive care-sector (rampengeneeskunde) werkte en sinds de avond van 22 maart 2016 opnieuw EHBO-vrijwilliger werd bij het Rode Kruis.
Die avond, legt hij uit dat hij “in automatische modus” werkte: “De terreur die we door deze slachtoffers ervaren, moet je meemaken om het te begrijpen. Het gaat goed, maar ik begrijp niet wat er met me gebeurt. Ik heb een volledige black-out met betrekking tot gezichten. Ik heb die dag zoveel mensen behandeld. Vandaag ben ik me ervan bewust dat ik mijn familie pijn heb gedaan, ik ben gescheiden van mijn partner, moeder van mijn kinderen, ik werd asociaal, ik verloor toen het contact met al mijn vrienden. Er was een psycholoog voor nodig om te verwoorden wat ik had, namelijk posttraumatische stress. Hij is er kapot van dat de school hem vertelt dat zijn 10-jarig kind zelfmoord wil plegen.
Vergeleken met de staf van het Rode Kruis meent hij dat het met veel mensen niet goed gaat en dat ze niet worden ondersteund. Dit bevestigt in hoeverre de leden van de hulpdiensten psychologisch zeer aangeslagen blijven door de gebeurtenissen van 22 maart 2016.
Toch verklaart Gaëtan dat als het morgen weer zou gebeuren, hij weer zou gaan helpen.
De dag eindigde met de hoorzitting van Gaetano RIZZO, Leonora SALVATRICE en Jonathan ROBINSON. Dit is de familie van Mevrouw Patricia RIZZO (haar ouders en haar zoon) die overleed in Maalbeek.
Patricia RIZZO was enig kind. Ouders blijven achter met alleen de herinnering aan de vreugde van hun dochter. Ze zat in de metro die ontplofte, vlak naast de terrorist. Patricia's zoon concludeert dat de maximumstraf zonder kwijtschelding moet worden opgelegd, dat ieders veiligheid op het spel staat.
Ondersteuning en verdediging
V-Europe verleent steun aan elk slachtoffer van terrorisme dat daarom verzoekt. Elke dag is minstens één van onze coördinatoren aanwezig op de proef, in een opvallend wit jasje met het V-Europe-logo op de rug. Laat ze gerust weten dat u er bent als u dit wenst. Meer informatie over onze coördinatoren vindt u op de website van V-Europe, op volgend nummer: +32 10 86 79 98 of per e-mail: info@v-europe.org.
Wilt u verdedigd worden tijdens het proces? V-Europe heeft een groep van advocaten opgericht die de slachtoffers tijdens het proces verdedigen. Guillaume Lys, Nicolas Estienne, Adrien Masset en Sanne de Clerck bundelen hun krachten om u te verdedigen tijdens dit lange proces. Meer informatie hier of per e-mail naar 22-3@v-europe.org.
Uw mening is belangrijk voor ons!
Heeft u advies of opmerkingen om de nieuwsbrief te verbeteren? Aarzel niet om een e-mail te sturen naar Florian Jehin: florian.jehin@v-europe.org.